Μην παίζετε… εν ου παικτοίς

Δρ. Ιωάννης Παρίσης

Υποστράτηγος ε.α.

Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης

 

Τελευταίως έχει λάβει ευρεία έκταση η χρήση – κυρίως από δημοσιογράφους και πολιτικούς – του όρου «ένστολος/οι», προκειμένου να αναφερθούν στα στελέχη των ΕΔ. Το έγραψα και προ διετίας: «ένστολοι» είναι πολλές κατηγορίες υπαλλήλων του Κράτους χωρίς τις ιδιαίτερες νομοθεσίες, ποινικό κώδικα, καταστατικούς νόμους και συνταγματικούς περιορισμούς, αλλά και την αποστολή των αξιωματικών και υπαξιωματικών των ΕΔ.

Τι σχέση έχουν οι ΕΔ με τους ένστολους δημοσίους υπαλλήλους που δεν υπάγονται στον Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα, έχουν συνδικαλισμό, κάνουν συλλαλητήρια, παίρνουν ρεπό…; Γιατί διστάζουν ή αποφεύγουν να αναφερθούν σε «αξιωματικούς ή στελέχη των ΕΔ; Οι οποίοι βρίσκονται «εν υπηρεσία» 365 ημέρες το χρόνο, και όχι μόνο τις εργάσιμε ημέρες και ώρες. Το τι σημαίνει αυτό θα μπορούσε να το εξηγήσει σε κάποιους ακόμη και ένας φοιτητής που «πέρασε» το μάθημα του εργατικού δικαίου!

Χρησιμοποιούν τον όρο «ένστολος», μετατρέποντας τον επιθετικό προσδιορισμό σε ουσιαστικό! Διότι το «ένστολος» δεν προσδιορίζει την ιδιότητα ενός προσώπου ή ενός κοινωνικού συνόλου αλλά μια κατάσταση, δηλαδή ότι κάποιος ή κάποιοι παρίστανται σε κάποιο χώρο «εν στολή» ή όχι. Εκτός αν, όπως διάβασα κάπου, στόχος είναι να περάσει, για τους στρατιωτικούς, η αντίληψη του «ένστολου πολίτη», δηλαδή ενός δημοσίου υπαλλήλου που απλά φέρει και στολή(!) Ενδεχομένως να εντάσσεται στην γενικότερη (συνειδητή και συστηματική) προσπάθεια απαξίωσης των αξιωματικών και του στρατεύματος γενικότερα, η οποία βαίνει κλιμακούμενη κατά τα τελευταία χρόνια. Αυτό όμως μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις και συνέπειες για την άμυνα και ασφάλεια της Χώρας.

Οι ΕΔ αποτελούν μια ιδιότυπη κοινωνική ομάδα η οποία, όντας συνυφασμένη με την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας, διέπετε από νόμους και κανονισμούς καταρχήν αυστηρότερους εκείνων που ισχύουν για τους υπόλοιπους πολίτες (ακόμα και για εκείνους που επίσης φέρουν στολή) και διακρίνεται από τα λοιπά οργανωμένα τμήματα της Πολιτείας, τόσο από άποψη δομής όσο και από άποψη σχέσεων μεταξύ των υπηρετούντων σ’ αυτές. Απαιτείται λοιπόν να αντιμετωπίζονται με ανάλογη υπευθυνότητα και συναίσθηση της εθνικής αποστολής τους.

Ο συνταγματικός, αλλά και ο κοινός νομοθέτης, θεωρώντας ως ιδιαίτερα υψηλής σημασίας το έργο και την αποστολή των στελεχών των ΕΔ, στερούν ή περιορίζουν γι’ αυτούς δικαιώματα και ελευθερίες που ισχύουν για όλους τους Έλληνες πολίτες. Τι μας λέει δηλαδή ο νομοθέτης; Ότι αν απεργήσουν οι εργαζόμενοι οποιασδήποτε κατηγορίας, μπορεί μεν να υπάρξουν κάποιες δυσλειτουργίες ή δυσμενείς συνέπειες για τη Χώρα, αλλά «δεν θα χαθεί η Ελλάδα». Ενώ αν απεργούσαν τα στελέχη των ΕΔ ίσως «θα χανόταν η Ελλάδα».

Κοντολογίς, ο νομοθέτης τοποθετεί την αποστολή που επιτελούν οι ΕΔ, για το Έθνος και το κοινωνικό σύνολο, σε υψηλότερο επίπεδο. Διότι χωρίς εθνική άμυνα και ασφάλεια δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν ούτε παιδεία, ούτε υγεία, ούτε μεταφορές και συγκοινωνίες, ούτε βιομηχανική ανάπτυξη, ούτε γεωργία, ούτε εμπόριο, ούτε ναυτιλία. Όχι παιχνίδια λοιπόν με την εθνική άμυνα.

Τέλος, θα έλεγα ότι οι ΕΔ, λόγω της φύσης και της αποστολής του, πρέπει να προστατευτεί από την Πολιτεία ώστε να παραμείνουν μακριά από την ανάγκη να προσφεύγουν σε συνδικαλιστικού τύπου ενέργειες για την επίλυση των προβλημάτων τους, για να μπορούν να είναι στραμμένες αποκλειστικά στην υψηλή αποστολή τους. Δεδομένου ότι, στην ουσία, το προσβαλλόμενο έννομο αγαθό δεν είναι απλά το επίπεδο διαβίωσης του στρατιωτικού αλλά η εθνική άμυνα και η ασφάλεια της Χώρας. Αυτό επιβάλλει στην Πολιτεία να λαμβάνει κάθε μέριμνα για την στήριξη αυτής της ιδιότυπης κοινωνικής ομάδας και τη διατήρησή της σε υψηλό επίπεδο, από πλευράς κύρους, συνοχής και αποτελεσματικότητας.