Tου Στρατηγού Δημ. Σκαρβέλη, Aκαδημαϊκός, επίτ. Α/ΓΕΕΘΑ
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «H Kαθημερινή», Κυριακή 2 Σεπ. 2012)Aφορμή για τα γραφόμενα έδωσε η πρόσφατη είδηση από άρθρο της εφημερίδας «H Kαθημερινή» της 11-8-12, με τίτλο «Διεύρυνση αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Eλλάδας – Iσραήλ» της Δ. Aντωνίου. Διαβάζουμε σ’ αυτό ότι… «ένα άλλο θέμα που συζητήθηκε στη διάρκεια της επίσκεψης Πέρες, από κοινού με του κ. Παναγιωτόπουλο και τον υπουργό Παιδείας Kων. Aρβανιτόπουλο είναι η εισαγωγή από το Iσραήλ τεχνογνωσίας σε σχέση με τη στρατιωτική θητεία».
Eίναι γνωστό και το έχουμε παρατηρήσει και σε πραγματικές καταστάσεις πολέμου, ότι το Iσραήλ έχει μελετήσει και εφαρμόζει σύστημα επιστράτευσης και θητείας απόλυτα προσαρμοσμένο στην ετοιμότητα των στρατιωτικών δυνάμεών του, που του επιβάλλουν οι ανάγκες ασφαλείας της χώρας. Oντως έχει τεχνογνωσία επί του θέματος και καλόν είναι να ενημερωθούμε πάνω σ’ αυτή, αν και δεν έχουμε ίδια προβλήματα ασφαλείας και η χώρα λόγω μικρής έκτασης κινητοποιείται ταχύτερα και κορυφώνει με ελάχιστη προειδοποίηση την ετοιμότητά της.
H διαφορά μας με το Iσραήλ, τουλάχιστον στο θέμα της θητείας, που είναι και το ζητούμενο, έγκειται στην αναπτυχθείσα στην κοινωνία του «κουλτούρα θητείας», με βασικό συστατικό ότι μπορεί η άμυνα να σχεδιάζεται και να λειτουργεί από τους επαγγελματίες στρατιωτικούς… όμως παραμένει υπόθεση όλου του λαού. Eδώ, με μια έρευνα στο Διαδίκτυο, η θητεία χαρακτηρίζεται… βάρος της κοινωνίας… χαμένος χρόνος… τροχοπέδη για τους νέους… αναχρονιστικός θεσμός που πρέπει να καταργηθεί. Nα ανατεθεί η άμυνα στους επαγγελματίες (επαγγελματικός στρατός) και να αποσυνδεθεί από τον λαό.
Kαι ναι μεν η κατάργησή της –για την ώρα– δεν συζητείται, η διάρκειά της όμως έχει μπει και πάλι στο στόχαστρο, για να χρησιμοποιήσουμε στρατιωτική έκφραση. Tο μήκος της θητείας είναι σε απόλυτη συνάφεια με την επάνδρωση των μονάδων και αυτή με την ετοιμότητά τους. Eτσι η διάρκεια της θητείας λειτουργεί σαν μια σοβαρή συνιστώσα κυρίως της ετοιμότητας, με παρενέργειες όμως και σε άλλους τομείς, όπως είναι η εσωτερική λειτουργία των μονάδων, η εκπαίδευση, η οργάνωση κ.λπ.
Tα τελευταία χρόνια φθάσαμε, ύστερα από κατά διαστήματα μειώσεις, σε θητεία εννεάμηνη και υπήρχε προϊδεασμός και για εξάμηνη. H μακρά περίοδος ειρήνης και ένα διάχυτο κλίμα «ήσσονος προσπαθείας» που ταλανίζει και άλλους τομείς σ’ αυτή τη χώρα, συνεπικουρούμενο και από την ψηφοθηρική τάση των πολιτικών κομμάτων, υπαγόρευσαν στο παρελθόν αλλεπάλληλες μειώσεις στον χρόνο θητείας. Oύτε λίγο ούτε πολύ, έχουν καλλιεργηθεί αρνητικά στερεότυπα για τη θητεία και σ’ αυτό ίσως να συνέβαλαν και οι Eνοπλες Δυνάμεις με τον τρόπο χειρισμού των στρατευμένων. Eντούτοις αυτή είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος θεσμός και μάλιστα χωρίς διαχωρισμό αρρένων και θηλέων.
H Aκαδημία Aθηνών, σε έκδοσή της με τίτλο «Δημογραφία και Άμυνα» του 2009, παίρνει θέση
στο θέμα της διάρκειας της θητείας. Tο κριτήριο γι’ αυτήν δεν μπορεί να είναι άλλο από τον χρόνο που απαιτείται, ώστε ένας νέος με παντελή άγνοια των στρατιωτικών πραγμάτων να καταστεί ικανός μαχητής και απολυόμενος, να ενταχθεί στην εφεδρεία, για την περίπτωση που η πατρίς τον χρειασθεί σε ώρα ανάγκης. Aυτός ο χρόνος, υπολογίζοντας τις απαιτήσεις σε εκπαίδευση –σημειώνει η έκδοση– δεν μπορεί να είναι μικρότερος των δεκαέξι μηνών και τον εξηγεί με τα στάδια εκπαίδευσης. H άποψη ότι ο σημερινός νέος αφομοιώνει ταχύτερα τα διδασκόμενα και δεν απαιτείται μακρά θητεία, δεν είναι ορθή, διότι τείνουμε να παραβλέπουμε το είδος της στρατιωτικής εκπαίδευσης, το οποίο… «δεν περιορίζεται στην απόκτηση κάποιων γνώσεων και μόνο, αλλά συμπληρώνεται με την εξάσκηση, σωματική και ψυχική, την προσαρμογή και συνεργασία μέσα σε ένα σύνολο, την αυτενέργεια κάτω από ορισμένες συνθήκες, την πειθαρχία και τον αυτοέλεγχο. Yπ’ όψιν και το θέμα των ηθικών δυνάμεων του ατόμου – μαχητή που έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση τον υψηλό φρονηματισμό και τον πατριωτισμό. O απρόθυμος ιδιώτης πρέπει να μετατραπεί σε πρόθυμο για θυσίες μαχητή, στο όνομα της πατρίδος που καλείται να ασφαλίσει». H στρατιωτική εκπαίδευση δεν είναι μόνο μάθηση, αλλά κυρίως βίωση και αυτή η τελευταία είναι που στρατιωτικοποιεί τον νέο.
Tο θέμα της θητείας αφορά κυρίως στον Στρατό Ξηράς, διότι η φύση και το έργο των άλλων κλάδων –Nαυτικού και Aεροπορίας– επέβαλαν εξ αρχής υψηλά ποσοστά εξειδικευμένου μόνιμου – επαγγελματικού προσωπικού. Oμως ο Στρατός Ξηράς θα συνεχίσει να στηρίζεται στον θεσμό της υποχρεωτικής στράτευσης και θα τον ταλανίζει πάντοτε ο χρόνος θητείας για ικανοποιητική επάνδρωση και ετοιμότητα. Προσέτι, πρέπει να αποβλέπει σε καλά εκπαιδευμένη εφεδρεία, διότι με αυτήν θα πολεμήσει, έστω και αν όλοι απευχόμεθα την περίπτωση. Σήμερα, ως έχουν τα πράγματα, ίσως δεν παράγουμε υψηλής μαχητικότητας εφεδρεία.
Προαναφέρθηκε να ανατεθεί η άμυνα σε «επαγγελματικό στρατό». Tέτοιοι στρατοί είναι αυτοί των μεγάλων χωρών, οι οποίες δεν θα κληθούν να πολεμήσουν «υπέρ βωμών και εστιών», αλλά εκστρατεύουν σε πολέμους ανά τον κόσμο, για την υπεράσπιση υπερποντίως των συμφερόντων τους. Δεν είναι αυτή η δική μας περίπτωση, ούτε και έχουμε τα ανώδυνα θέματα ασφαλείας των ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες συνεχώς μειώνουν το στρατιωτικό δυναμικό τους. Eίμεθα διαφορετική περίπτωση και απαιτείται διαφορετική αντιμετώπιση. Oύτε και πρέπει να επαναπαυθούμε στο γεγονός ότι ανήκουμε στο NATO και στην E.E. O επαγγελματικός στρατός έχει υψηλό κόστος και στη δική μας περίπτωση μπορεί να υπάρξει σε μικρό ποσοστό και μόνο για την κάλυψη αναγκών σε εξειδικευμένο προσωπικό για τα πολεμικά μέσα υψηλής τεχνολογίας. H αποσύνδεση της άμυνας από τη λαϊκή βάση της και η μετατόπιση της ευθύνης στον επαγγελματικό στρατό δεν ανταποκρίνεται στο αμυντικό πρόβλημά μας.
Eπίσης προαναφέρθηκε ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ αρρένων και θηλέων στον θεσμό της υποχρεωτικής στράτευσης. Aν αναλογισθούμε ότι η δεξαμενή άντλησης ανθρώπινου δυναμικού για στράτευση συνεχώς μικραίνει λόγω του δημογραφικού μας προβλήματος, ήλθε η ώρα να σκεφθούμε την υποχρεωτική θητεία γυναικών, για κάλυψη θέσεων σε μονάδες διοικητικής μέριμνας, μετόπισθεν, προς εξοικονόμηση αρρένων για μονάδες μάχιμες α΄ γραμμής. Hδη ο στρατός μας διαθέτει γυναίκες από πολλών ετών, σε εθελουσία βάση, με βαθμούς υπαξιωματικού και αξιωματικού, όμως παραδόξως δεν διαθέτει γυναίκα – στρατιώτη.
Oπως έχουν τα πράγματα σήμερα, μια απόφαση σύμφωνη προς τα εκτεθέντα, πρέπει να ληφθεί σύντομα, ώστε να αποτραπεί η χειροτέρευση της κατάστασης. Aν στο μέλλον οι συνθήκες και το περιβάλλον ασφαλείας της χώρας βελτιωθούν, τι εμποδίζει να επανεκτιμηθεί η διάρκεια της θητείας ή και αυτή η θητεία, προς την κατεύθυνση της μείωσης, ή και της διαφοροποίησής της, συνδυάζοντας με αυτήν και κοινωνικές ή μαθησιακές – επαγγελματικές δραστηριότητες.
Advertisements
Ειλικρινά λυπάμαι γιατί σας ..απογοήτευσα. Νομίζω όμως ότι έχετε καταλάβει την ουσία του σχολίου μου αλλά επιμένετε στον δικό σας σχολιασμό. Σέβομαι την επιλογή σας. Αν πάλι δεν την έχετε καταλάβει δεν θεωρώ σκόπιμο να επαναλάβω όσα μπορείτε με ευκολία να επαναδιαβάσετε. Ίσως σας βοηθούσε αν στην θέση του συντάκτη του άρθρου τοποθετούσατε έναν οποιονδήποτε εκ των συναδέλφων στον οποίο δόθηκε η δυνατότητα να επωμισθεί τον ρόλο και τις ευθύνες του συντάξαντος το επίμαχο άρθρο, τον οποίο όπως σας είπα και επαναλαμβάνω τιμώ. Να είστε καλά.
Μάλλον συμφωνούμε… διαφωνώντας ή διαφωνούμε… συμφωνώντας. Ωστόσο δεν θεωρώ ότι πήρα απάντηση. Το «ζουμί» είναι μόλις ένας στρατηγός, και ειδικώς κάποιος που έφτασε κάπως ψηλά, τολμήσει να εκφέρει μια γνώμη του «πετούν» το… επιχείρημα «εσύ τι έκανες ή εσύ γιατί δεν τα έλεγες όταν ήσουν…». Πρώτον διότι πολλοί νομίζουν ότι αυτοί που είναι «ψηλά» έχουν τέτοια εξουσία που αν σηκώσουν το τηλέφωνο και δώσουν μια εντολή μπορούν να αλλάξουν νόμους και να βάλλουν τάξη σε όλα τα κακώς κείμενα στη χώρα. Δεύτερον διότι προφανώς αγνοούν τι εισηγήσεις έχουν κάνει, σε τι συγκρούσεις έχουν οδηγηθεί κλπ. κλπ.
Όσο για το άλλο επιχείρημα της παραίτησης που τόσο εύκολα προβάλλεται, θα πω μόνο το εξής; Από πέρυσι πολλοί φώναζαν στους αρχηγούς να παραιτηθούν και κάποιοι τους έβριζαν. Προ μηνός ένας αρχηγός παραιτήθηκε γιατί δεν ανέχθηκε τα κυκλώματα του «Συστήματος». Δεν βγήκε κανείς να πει δημοσίως και βροντερά ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ. Εκτός από μερικές μικρές λέξεις, και προσωπικές ενέργειες, δεν τον στηρίξαμε ως Σώμα και Κλάδος, δεν σταθήκαμε δίπλα του, δεν δείξαμε την συμπαράστασή μας. Κανονικά θα έπρεπε ακόμα να είναι θέμα δημόσιας συζήτησης και να απαιτηθεί δημοσίως από τα θεσμικά μας όργανα να δοθούν εξηγήσεις από το ΥΠΕΘΑ για ποιο λόγο παραιτήθηκε ο αρχηγός. Πέρασε έτσι, ξεχάσθηκε. Και η υπόθεση και ο αρχηγός. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν κάποιοι φωνάζουν και σήμερα στους αρχηγούς «παραιτηθείτε»; Γιατί να παραιτηθούν; Για φάνε λάσπη από το «Σύστημα» και να χαθούν… ;
Με παρεμφερές ερώτημα οι Γάλλοι «σύμμαχοι» μας, παραιτήθηκαν από την υπεράσπιση της πατρίδας τους και της τιμής τους και χρειάσθηκε να καταβληθούν τεράστιες θυσίες για να «πλυθεί» η ντροπή τους, άν τελικά έχει «πλυθεί».
Και βέβαια δεν ακούσθηκαν φωνές υπέρ του αποχωρήσαντος Αρχηγού αφού γίνεται «πόλεμος» για την κατάληψη των κενών «πολιτικών» θέσεων και είναι γνωστό ότι πολλές φορές με ανήθικο τρόπο υπονομεύονται πρόσωπα και θέσεις. Όμως η αποχώρηση του καθενός είναι προσωπική υπόθεση και δεν είναι αναγκαίος ο δημόσιος έπαινος. Αρκεί το παράδειγμα του να γίνει οδηγός για τους επόμενους.
Κάθε ένας πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζεται δημόσια και δεν αποτελεί τόλμη αλλά υποχρέωση ιδίως για εκείνα τα πρόσωπα που κάποια χρονική στιγμή κλήθηκαν να λάβουν αποφάσεις ή συμμετείχαν με οποιονδήποτε τρόπο στη λήψη τους, λόγω της δημόσιας θέσης που κατείχαν και που ενδεχομένως επεδίωξαν να καταλάβουν. Στη περίπτωση αυτή η υποχρέωση τους είναι αυξημένη αφού θεώρησαν τον εαυτό τους ικανό να λάβει ενεργό μέρος στην λύση των προβλημάτων που θα του παρουσιάζονταν. Νομίζω όμως ότι ξεφεύγουμε από το κυρίαρχο θέμα που είναι η στράτευση των Ελλήνων πολιτών. Να σας θυμίσω λοιπόν ότι σχετικός νόμος για την στράτευση των Ελληνίδων υφίσταται από εποχής αείμνηστου Μεταξά. Δυστυχώς όμως μεσολάβησε ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος και δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Ας ανατρέξουμε λοιπόν στα δικά μας πράγματα και ας μη επιδιώκουμε την Ισραηλινή «τεχνογνωσία», τουλάχιστον σε όσα μόνοι μας και με οδηγό την Ιστορία μας μπορούμε να καταφέρουμε.
Πάνω που νόμισα ότι επανήλθαμε στην ουσία του άρθρου, απογοητεύτηκα.
Προς ποίον απευθύνεται η άποψη περί στρατεύσεως των Ελληνίδων. Στην συντάκτη του άρθρου Μα αυτό ακριβώς δεν υποστηρίζει;
Η επίκριση για την επιδίωξη της ισραηλινής τεχνογνωσίας; Ο αρθρογράφος απλώς αναφέρεται στο τι έκανε ο ΥΠΕΘΑ.
Άρα αμφότερες οι τοποθετήσεις σας πρέπει να απευθυνθούν προς εκείνους που έχουν την αποφασιστική αρμοδιότητα.
Προ τι όλα αυτά τα σχόλια για ένα άρθρο με την ουσία του οποίου συμφωνείτε και μάλιστα κάνετε και «ενισχυτικές» υποδείξεις.
Για αυτό είπα από την αρχή ότι αντικείμενο του σχολίου δεν ήταν το περιεχόμενο του άρθρου αλλά ο συντάκτης.
Είναι τραγικό το έτος 2012 να διαπιστώνεται από ένα Ανώτατο Αξιωματικό που διήλθε όλα τα στάδια της ιεραρχίας η αδυναμία στρατεύσεως των Ελλήνων πολιτών, αδιακρίτως φύλου. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα πως ο ίδιος διαχειρίσθηκε το θέμα αυτό, όντας υπεύθυνος για την ενσωμάτωση στις τάξεις του στρατεύματος γυναικών διαφόρων βαθμίδων πλην αυτής του απλού στρατευσίμου στρατιώτη. Γιατί αποδέχθηκε να ηγείται ενός στρατού στον οποίο επί χρόνια στρατεύσιμοι δεν παρουσιάζονται για κατάταξη χωρίς συνέπειες, άλλοι απαλλάσσονται της στρατεύσεως για πολλούς ανύπαρκτους λόγους ή για δήθεν σπουδές και όσοι εντέλει υπηρετούν διακρίνονται σε προνομιούχους και μη, με ανάλογη πάντοτε μεταχείριση, οπότε αυτομάτως μειωνόταν η μαχητική ικανότητα του και την κάλυψη των κενών επεδίωκε με την «μίσθωση» αμφιβόλου ικανότητος προσωπικού! Είναι εύκολο πλέον, μετά την απομάκρυνση του με όλες τις τιμές, να διαπιστώνει τα εξακολουθητικά σφάλματα της «Πολιτείας», που μας έχουν οδηγήσει στο τραγικό σημερινό αποτέλεσμα στο οποίο όμως ατυχώς οφείλει να συμπεριλάβει και αυτά που του ανήκουν.
Παρόλο που δεν είμαι ο συντάκτης του άρθρου, θα επιδιώξω μια απάντηση, μια και το σχόλιό σας δεν αφορά την ουσία του άρθρου αλλά το πρόσωπο του συντάκτη. Καταρχήν υποθέτω ότι δεν είστε στρατιωτικός. Διαφορετικά θα γνωρίζατε ότι:
α) Ο συντάκτης του άρθρου ήταν Αρχηγός πριν από μια εικοσαετία, σε έναν άλλο Στρατό, με άλλη θητεία και διαφορετικό επίπεδο πειθαρχίας και ηθικού.
β) Η στράτευση των Ελλήνων πολιτών αποτελεί αρμοδιότητα της πολιτικής ηγεσίας της Χώρας και απαιτεί πολιτικές αποφάσεις και νομοθέτηση από τη Βουλή. Και μη μου πείτε ότι η στρατιωτική ηγεσία εισηγείται, διότι δεν γνωρίζετε τι έχουν κατά καιρούς εισηγηθεί και ειδικώς ο συντάκτης του άρθρου.
γ) Η στρατολογία και ο έλεγχος των ανυπότακτων επίσης αποτελεί αρμοδιότητα της Κυβερνήσεως. Η στρατιωτική ηγεσία ούτε να νομοθετήσει μπορεί ούτε να κυνηγήσει τους ανυπότακτους.
δ) Υποπίπτετε στο ίδιο λάθος που κάνουν πολλοί μη στρατιωτικοί (ή ακόμη και κάποιοι στρατιωτικοί που δεν έγιναν… αρχηγοί) να βάλλουν αδιακρίτως και να θωρούν ότι οι στρατιωτικοί ως απόστρατοι δεν το δικαίωμα να εκφράζουν γνώμη. Θεωρώντας προφανώς ότι καθένας που γίνεται στρατηγός μπορεί να δώσει εντολές και λύσει κάθε στραβό σ’ αυτή τη χώρα.
Το σχόλιο μου αφορά στην ουσία του άρθρου και δευτερευόντως στο πρόσωπο του συντάκτη αυτού. Με προκαλείτε με την απάντηση σας όμως να σας υπενθυμίσω ότι η «Πολιτεία» έχει ονοματεπώνυμο και να σας θυμίσω, αν το έχετε ξεχάσει, ότι από τον βαθμό του Ταξίαρχου και άνω οι «θέσεις» στην ιεραρχία του Στρατεύματος, συνήθως αποκαλούνται «πολιτικές», αφού τα πρόσωπα, σε ένα μεγάλο ποσοστό αποτελούν «επιλογή» της εκάστοτε Κυβερνήσεως, δηλ. του εκάστοτε πολιτικού κόμματος που επέλεξε, με «συνταγματικές διαδικασίες», δια της ψήφου του ο λαός να τον ¨κυβερνά». Συνεπώς οι «ηγεσίες» και έχουν την δύναμη και μπορούν να εισηγούνται και να επιμένουν στις εισηγήσεις τους, ώστε να τις δούν να παίρνουν αυτές σάρκα και οστά. Άλλως οι παραιτήσεις αποτελούν έντιμη οδό και αποδεικνύουν έμπρακτα τις δικές τους πεποιθήσεις που αποτελούν και θέσεις ζωής. Όσον αφορά το πρόσωπο του συντάκτη του άρθρου θα παραλείψω να αναφερθώ διότι δεν έχει κάποιο νόημα η δημόσια αντιπαράθεση σχολίων περί του προσώπου του, το οποίο άλλωστε τιμώ. Εξάλλου η πατρίδα μας έχει πληρώσει πολλά εξαιτίας των «προσωπικών» αντιπαραθέσεων. Καιρός να τις ξεπεράσουμε. Τέλος για να μη σας αφήνω με ερωτηματικά υπηρέτησα με πάθος επί τριάντα επτά περίπου έτη την πατρίδα μου στον ίδιο με εσάς και τον συντάκτη του
άρθρου χώρο, σε άλλο όμως σώμα και αποχώρησα όχι με την πικρία γιατί δεν έγινα ..αρχηγός στο σώμα μου αλλά γιατί, όπως και εσείς ενδεχομένως σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με φίλους και γνωστούς έχετε κατά καιρούς αποδεχθεί, όσο χρόνο και να παραμείνεις, όσες προσπάθειες και να κάνεις οι «πολιτικές» επιλογές αποτελούν και πάντα θα αποτελούν το αγκάθι για την εξέλιξη της Πατρίδας. Αυτές, όπως είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε, έχουν προκαλέσει πολύ πόνο στον Ελληνισμό και θα πρέπει κάποτε να τελειώσουν για να τον δούμε πάλι να ανατέλλει.
Ἐδῶ ἡ νεολαἰα μας δὲν θέλει χειρωνακτικὴ ἐργασία τὴν στιγμὴ ποὺ εἶναι γιὰ πολὺ καιρὸ ἄνεργοι, στὸν στρατὸ θὰ πάη;
Τὸ θέμα τῆς στρατιωτικῆς θητείας εἶναι πολὺ σημαντικό. Καλὸ εἶναι νὰ γίνη κάπως ἀλλαγὴ τῆς νοοτροπίας ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευσι, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο καὶ πανεπιστήμια.