Η παραπλέυρως διαφήμιση δημοσιεύτηκε στις 4/6/2012 στην εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος της Κύπρου. Τι γράφει στην εικόνα;
«Ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής κ. Μάθιου Κιντ, υλοποιώντας μια ιδέα των εφημερίδων Ο Φιλελεύθερος και The Cyprus Weekly, αποφάσισε να τιμήσει τις Ελισάβετ της Κύπρου, που βαφτίστηκαν έτσι προς τιμήν της βασίλισσας Ελισάβετ Β’. Αν λοιπόν σας λένε Ελισάβετ και γεννηθήκατε το 1952 ή μετά, η Ύπατη Αρμοστεία αναμένει τηλεφώνημά σας στο …»
Το πρώτο που αισθάνεται κανείς βλέποντας αυτή την πρόσκληση της Βρετανικής Πρεσβείας στην Κύπρο, είναι αγανάκτηση γι’ αυτούς που ενεργούν με δουλοπρέπεια και ραγιαδισμό. Επικοινώνησα με φίλους στην Κύπρο και κατάλαβα τον θυμό και τον αποτροπιασμό τους. Παραθέτω στη συνέχεια τις σκέψεις ενός Κύπριου, όπως τις δημοσίευσε στο blog ΕΝΩΣΙΣ με επικεφαλίδα «Μήπως έχετε μουρλαθεί;». Τα λέει όλα.
Η Βασίλισσα Ελισάβετ, δεν είναι μία άλλη βασίλισσα, ούτε είναι μία συμβολική γιαγιά των Άγγλων, αλλά ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο, άμεσα συνδεδεμένο με την τραγωδία της Κύπρου. Είναι ο ηγέτης ενός κράτους που έως σήμερα κατέχει ένα μεγάλο μέρος της πατρίδας μας, είναι ο ηγέτης ενός κράτους που δεν έπαψε ποτέ να συνωμοτεί και να ραδιουργεί εναντίον μας, ασκώντας αφόρητες πιέσεις για να υποταχθούμε κι άλλο και στην Αγγλία και στους Τούρκους.
Δεν είναι προς τιμήν σας, του Φιλελεύθερου και της CYPRUS WEEKLY , που ο Ύπατος Αρμοστής των Άγγλων, κύριος Κιντ, υιοθέτησε την παρότρυνση των εφημερίδων σας να γιορτάσει και η Κύπρος, μάλιστα με τον τρόπο που μας προσβάλει διπλά, το Ιωβηλαίο της Βασίλισσας. Με το τέχνασμά του αυτό, ο κύριος Κιντ θέλει αφενός να μας υπενθυμίσει ότι ακόμα είμεθα υπό την κατοχή τους και αφετέρου πως η αποικιοκρατία δεν έκανε κανένα κακό στην Κύπρο, αλλά αντιθέτως τόσο καλοί ήσαν οι Άγγλοι, που εκατοντάδες Κύπριοι ονόμασαν τα παιδιά τους Ελισάβετ προς τιμήν της Βασίλισσάς τους. Φυσικά μ’ αυτά θέλουν να αποκρύψουν κάτι άλλο, πως η κυρία αυτή δεν είναι αναμεμειγμένη στη δολοφονία των εννέα απαγχονισθέντων αγωνιστών μας.
Η σκρόφα αυτή, είχε άπειρες ευκαιρίες να ζητήσει συγγνώμη για την άρνησή της να δώσει χάρη στους νεαρούς αγωνιστές μας. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να έριχνε τις ευθύνες στους πολιτικούς, διασώζοντας το κύρος της ως ανώτατος άρχων του λαού της, θα μπορούσε ακόμη, όταν επισκέφθηκε την Κύπρο, να έλεγε έστω και ένα τυπικό ΣΟΡΡΥ, αλλά ούτε αυτό έπραξε. Και δεν το έπραξε, διότι εμείς ως σκατολαός και κυρίως εμείς ως σκατοηγεσία αυτού του σκατολαού ΔΕΝ την αναγκάσαμε. Εάν ο Φιλελεύθερος έγραφε τότε «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ», θα ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί η επίσκεψη. Όχι μόνο δεν έγινε αυτό, αλλά τα ρεμάλια του Δήμου Λευκωσίας, μαζί με τον αγγλοσάξονα Λέλλο, της έδωσαν και τα κλειδιά της Λευκωσίας. Τι ντροπή!
Δεν φτάνει να σαμποτάρουμε τις εκδηλώσεις της Ύπατης Αρμοστείας για αυτές τις γιορτές της ντροπής. Όλοι θα πρέπει να δείξουμε την αντίθεσή μας, παίρνοντας τηλέφωνα διαμαρτυρίας στους αριθμούς που αναγράφει η διαφήμιση που βλέπετε πιο πάνω. Ούτε αυτό φτάνει. Θα πρέπει όλοι να πάρουμε τηλέφωνα και στον Φιλελεύθερο και στην CYPRUS WEEKLY και να τους δώσουμε να καταλάβουν πως κάποιοι ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ σ’ αυτόν τον μίζερο τόπο.
Καλούμε και τα κανάλια, ειδικά αυτά που προσδιορίζονται ως εθνικόφρονα, δηλαδή τον ΑΝΤ1 και το ΣΙΓΜΑ, κάθε φορά που θα αναφέρουν κάτι για τις εκδηλώσεις προς τιμήν της Βασίλισσας στην Κύπρο, να προβάλουν και τη φωτογραφία του ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ, έτσι, για να μην ξεχνάμε που ζούμε.
Γι’ αυτούς τους Κυπραίους που θα παρευρεθούν μαζί με τ’ αδέλφια τους, τους Τουρκοκύπριους, στις εκδηλώσεις γιορτής της ύπατης Αρμοστείας, ένα έχω να πω: Χωρίς αυτούς, πράκτορες και μη, χωρίς τα υποταγμένα μυαλά, χωρίς τους εθελόδουλους, η ταπεινωτική ΗΤΤΑ των Άγγλων θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, και σήμερα ούτε τους Τούρκους θα είχαμε πάνω απ’ τα κεφάλια μας ούτε τους Εγγλέζους, μα ούτε και τους δικούς μας εφιάλτες.
ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ 
Απάνθρωπη εξίσωση: Μια νεανική ζωή=1,2 ΕΥΡΩ
του Δημήτρη Στεργιούλη
Επίτιμου Διευθυντή
2ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου
“ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ”
Το να στερείται ένας άνθρωπος και ιδιαίτερα ένα παιδί το εξαίσιο θαύμα της ζωής, για την οποία τόσα και τόσα χρυσόνειρα είχε πλάσει, για το αντίτιμο ενός εισιτηρίου χρήσης των μαζικών μέτρων μεταφοράς, που ανέρχεται στο 1,20 ΕΥΡΩ , συνιστά , χωρίς περιστροφές, έγκλημα καθοσίωσης, γιατί ο θάνατος είναι πράξη ανέκκλητη .Το να χάσουν δεκαοκτάχρονα παιδιά τη ζωή τους για την υπεράσπιση υψηλών ιδανικών, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Πατρίδας μας , για τα ιερά και τα όσια του Γένους μας το κατανοώ, Τότε ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται, γιατί στην περίπτωση αυτή τους ενδόξως αποθνήσκοντες η συνείδηση του Γένους των Ελλήνων τους εντάσσει στη χορεία των ηρώων της φυλής μας και η ευγνωμοσύνη του έθνους μας θα τους συνοδεύει στο διηνεκές.
Χαρακτήρισα επαχθές έγκλημα το θάνατο του 19/χρονου παιδιού, που δεν πλήρωσε το εισιτήριο επιβίβασής του στο τραμ και όταν επισημάνθηκε από τον αρμόδιο ελεγκτή πήδησε από το όχημα , που βρισκόταν σε κίνηση , και τραυματίστηκε θανάσιμα.
Και τώρα , “για τους ορθολογούντες και ορθοτομούντες τον λόγον της αλήθείας”, γεννάται το μεγάλο ερώτημα. Ποιος φταίει εν προκειμένω; Ο ελεγκτής , που όπως διαστείνονται μερικοί, ευόρκως επιτέλεσε το καθήκον του ή το θύμα; Προσωπικά δεν θα υπεισέλθω σε παρόμοια διλήμματα.
Δεν μπορώ όμως να μην αισθάνομαι αποτροπιασμό όταν σκέφτομαι την εξίσωση :
1,2 ΕΥΡΩ = με τη ζωή ενός παιδιού 19 χρόνων. Αυτή την εξίσωση δεν την χωρά ανθρώπινος νους, από όποια πλευρά και αν εξετάσει κανείς την περίπτωση .
Ήμουν δάσκαλος για τέσσερες σχεδόν δεκαετίες και υπηρέτησα στις εσχατιές της πατρίδας μας. Έχω κάνει βίωμά μου τον αγώνα των αποχειροβίωτων συμπατριωτών μας για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, για να τα βοηθήσουν να ζήσουν καλύτερες ημέρες από τις δικές τους. Θα έμενε ενεός, αν ήξερε κανείς απ΄ αυτούς που γεννήθηκε υπό τους ήχους της ερόικας και μεγάλωσε με νταντάδες πόσα χρυσόνειρα στηρίζουν στα παιδιά τους οι απλοί άνθρωποι του λαού μας . Η ψυχή τους και ο Θεός το γνωρίζουν. Και να ‘λεγες , αγαπητέ μου συμπατριώτη, ότι από αυτούς τους ανθρώπους η Πατρίδα μας ζήτησε τα βλαστάρια τους για να την υπερασπίσουν από εξωτερικές επιβουλές, τότε θα υπήρχαν λόγια παρηγοριάς. Πόσοι και πόσοι συμπατριώτες μας , που έχασαν παιδιά τους στους εθνικοαπελευθερωτικούς μας αγώνες δεν αναφώνησαν , γεμάτοι περηφάνια, “χαλάλι της πατρίδας μας το αίμα των παιδιών μας” . Στην προκείμενη περίπτωση , όμως, τι να πει κανείς; Είναι δυνατόν να χαλαλίσει τη ζωή αυτού του παιδιού, για 1,40 ΕΥΡΩ; Γράφτηκε ότι πλείστοι όσοι συμπολίτες μας και συνεπιβάτες του ατυχούς νέου προσφέρθηκαν να πληρώσουν το αντίτιμο του εισιτηρίου του. Ελεγκτής και οδηγός του τραμ γιατί αρνήθηκαν την προσφορά; Πώς θα ησυχάσουν στο υπόλοιπο του βίου τους από τις ερινύες; Δεν είναι εύκολο πράγμα όταν ξαπλώσεις το βράδυ, για να κοιμηθείς και να αναπαυθείς από τον κάματο της ημέρας , να καλείσαι από τη συνείδησή σου για να απολογηθείς για το θάνατο ενός παιδιού. Σε τέτοιες περιπτώσεις , πολλές φορές, η αυτοκτονία φαντάζει λυτρωτική.
Και κάτι ακόμα. Αυτό το παιδί που χάθηκε για 1,40 ΕΥΡΩ καλά-καλά δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του για το πέταγμα στη ζωή. Ποιος λοιπόν απ’ όλους μας μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα τι οικογένεια θα δημιουργούσε , πόσους χρήσιμους και ενεργούς πολίτες θα προσέφερε στην κοινωνία μας, αλλά και πόσο χρηστός πολίτης ο ίδιος θα αρτιωνόταν για την πατρίδα μας.
‘Ενα πάντως είναι βέβαιο. Οι αρμόδιες εισαγγελικές αρχές θα κινηθούν δεόντως και θα επιβάλλουν τις νόμιμες κυρώσεις στους ηθικούς αυτουργούς του θανάτου του άτυχου παιδιού.
Είπαμε όμως ότι ο θάνατος είναι πράξη ανέκκλητη. Δεν επιδέχεται ανάκληση. Και ένα είναι σίγουρο . Σε λίγες ημέρες ο θάνατος αυτού του νέου δεν θα απασχολεί πλέον ούτε τα έντυπα, ούτε και τα ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. Όλοι μας θα το λησμονήσουμε. Όμως οι γονείς αυτού του παιδιού , που κοπίασαν και μόχθησαν για να το αναστήσουν, που ίσως επάνω του στήριξαν τόσες και τόσες ελπίδες και όνειρα , που καθόλου στο πρόσωπό του να έβλεπαν το αποκούμπι και την απαντοχή των γηρατειών τους δεν πρόκειται να το λησμονήσουν ποτέ.
Εκ μέρους μου μια ευχή διατυπώνω , ως μνημόσυνο στο αδικοχαμένο παιδί, η Πολιτεία μας να εγκύψει με αμέριστο ενδιαφέρον και να επινοήσει τρόπους και μέσα που θα κινούνται στο πλαίσιο του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και προσωπικότητας προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της άνευ αμοιβής μετακίνησης των συμπολιτών μας με τα μαζικά μέσα μεταφοράς.
“Το ευαγγελικό κήρυγμα ως κοινωνική παρέμβαση ”
του Δημήτρη Στεργιούλη
Επίτιμου Διευθυντή
2ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου
“ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ”
Θα μου επιτραπεί να εκθέσω μία άποψη , θεολογικά θεμελιωμένη, για τη θέση του κηρύγματος στη λατρευτική ζωή της Ορθόδοξης Χριστιανικής μας πίστης.
Εν πρώτοις πρέπει να επισημάνω ότι η στομφώδης εκφώνηση του κηρύγματος το καθιστά, ανεξάρτητα από το ύφος και το περιεχόμενό του, ανιαρό και εν πολλοίς αποκρουστικό. Kατά δεύτερο η εκκλησία μας είναι ή θα πρέπει να είναι ζώσα και ελευθέρα., πρέπει να νοιάζεται για το πλήρωμά της, τουτέστιν τους πιστούς της, και να μην αδιαφορεί για τα ζωτικά τους προβλήματα. Όταν η Εκκλησία εστιάζει το ενδιαφέρον της- τις περισσότερες φορές τη υποδείξει και υψηλή επιταγή των ταγών της- αποκλειστικά και μόνο για την πέραν του τάφου ζωή , οι ταγοί της αιθαιροβατούν , είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα και ταυτόχρονα αμαρτάνουν , γιατί κατά την ευαγγελική ρήση η επίγειος ζωή είναι το στάδιο προπαρασκευής του ανθρώπου για τη μέλλουσα τοιαύτη. Ο άνθρωπος “εν τω ιδρώτι του προσώπου του θα πρέπει να εξασφαλίζει τα προς το ζην και ταυτόχρονα «να καταστήσει το σαρκίον του ναόν του εν αυτώ οικούντος αγίου πνεύματος». Κατά συνέπεια το ενδιαφέρον της Εκκλησίας μας και ιδίως των «εν τοις ναοίς, θεία χάριτι, ιερουργούντων» πρέπει να είναι έναυλο για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, και εργωδώς πρέπει ο κάθε ιερωμένος, και κυρίως ο κήρυκας του Θείου Λόγου , να συμβάλλει πολυτρόπως και ποικιλοτρόπως στην άρση των αιτίων που εξουθενώνουν τον άνθρωπο , τον περιθωριοποιούν, τον απομυζούν οικονομικά, τον καταδικάζουν στην ανεργία και τελικά καθιστούν το σαρκίον σκέλεθρο, που κάθε άλλο παρά «ως ναός του εν αυτώ οικούντος Αγίου Πνεύματος» είναι δυνατόν να λογισθεί. Επομένως ο λόγος του ιεροκήρυκα, εκτός από νουθετικός, και όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν και οι καιροί το απαιτούν , πρέπει να είναι καταγγελτικός και καυστικός ακόμα και απέναντι στην κοσμική εξουσία , οσάκις αυτή εκλαμβάνει τον άνθρωπο ως αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης και τον εξαθλιώνει οικονομικά.
‘Όταν το πλήρωμα της εκκλησίας πένεται και η κοσμική εξουσία είναι ανάλγητη εν τοις πράγμασι, τότε ο Ευαγγελικός Λόγος πρέπει να γίνει αμφίστομος ρομφαία και η εκκλησία γίνεται «κλώσσα» , που υπό τις θερμουργές φτερούγες της το Γένος μας, αλλά και κάθε αλλόπιστος που ενδημεί στην πατρώα γη μας, θα βρει καταφύγιο και απαντοχή. Δεν πρέπει, άλλωστε, να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι στο πνευματικό οπλοστάσιο της Εκκλησίας μας, ενυπάρχει το ανυπέρβλητο όπλο του πνευματικού ξεσηκωμού, που λαμβάνει σάρκα και οστά μέσω των λαοσυνάξεων. Εκείνοι που διασαλπίζουν ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι αφοσιωμένη αποκλειστικά και μόνο στην πνευματική της αποστολή αμαρτάνουν, γιατί η Εκκλησία μας έχει και κοινωνική αποστολή , επιτελεί και κοινωνικό έργο και “ευθαρσώς και στεντορεία τη φωνή” πρέπει να κατακεραυνώνει οιονδήποτε που δεν σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια. Βέβαια η κοσμική εξουσία γνωρίζει τη δύναμη της Εκκλησίας και προσπαθεί με διάφορους τρόπους και μέσα να ποδηγετήσει την ηγεσία της, γιατί ξέρει πώς:
«΄Οταν το ράσο γίνεται σημαία τότε η νίκη είναι βεβαία».Και κάτι ακόμη Η ανάσταση του γένους μας, που σήμερα χειμάζεται, θα γίνει από τα κάστρα της Ορθόδοξης πίστης μας , από τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια, γιατί αυτά αποτελούν τα έσχατα καταφύγια των απελπισμένων, μέσα απ’ τα οποία θα ξεπηδήσουν οι φωτεινές εκείνες μορφές, που ως σώφρονες και συνετοί οιακοστρόφοι που θα ποδηγετήσουν το λαό μας . Για επίρρωση του λόγου μου , από τις πολλές προσωπικότητες , αναφέρω δύο, που ποδηγέτησαν τον Ελληνισμό σε χαλεπούς καιρούς και ξεπήδησαν από τα κάστρα της Ορθοδοξίας μας. Τον Κοσμά τον Αιτωλό, αλλά και το Άνθιμο Γαζή. Δεν γνωρίζω ποιας θα ήταν η κατάστασή μας σήμερα , αν ζούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Δικαιούμαι , όμως, να υποθέσω ότι δεν θα παρέμεινε απαθής στις καταστάσεις που βιώνει ο λαός μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να απορούμε όταν διαπιστώνουμε ή πληροφορούμαστε ότι μερικοί δεσποτάδες «δεν τα έχουν καλά» ή βρίσκονται σε προστριβές με μοναχούς και ηγουμένους. Οι δυστυχείς φοβούνται μήπως η κοινωνική δραστηριότητα των μοναχών και των ηγουμένων επισκιάσουν τη δική τους παρουσία στη μητροπολιτική τους περιφέρεια.-
“Το ευαγγελικό κήρυγμα ως κοινωνική παρέμβαση ”
του Δημήτρη Στεργιούλη
Επίτιμου Διευθυντή
2ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου
“ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ”
Θα μου επιτραπεί να εκθέσω μία άποψη , θεολογικά θεμελιωμένη, για τη θέση του κηρύγματος στη λατρευτική ζωή της Ορθόδοξης Χριστιανικής μας πίστης.
Εν πρώτοις πρέπει να επισημάνω ότι η στομφώδης εκφώνηση του κηρύγματος το καθιστά, ανεξάρτητα από το ύφος και το περιεχόμενό του, ανιαρό και εν πολλοίς αποκρουστικό. Kατά δεύτερο η εκκλησία μας είναι ή θα πρέπει να είναι ζώσα και ελευθέρα., πρέπει να νοιάζεται για το πλήρωμά της, τουτέστιν τους πιστούς της, και να μην αδιαφορεί για τα ζωτικά τους προβλήματα. Όταν η Εκκλησία εστιάζει το ενδιαφέρον της- τις περισσότερες φορές τη υποδείξει και υψηλή επιταγή των ταγών της- αποκλειστικά και μόνο για την πέραν του τάφου ζωή , οι ταγοί της αιθαιροβατούν , είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα και ταυτόχρονα αμαρτάνουν , γιατί κατά την ευαγγελική ρήση η επίγειος ζωή είναι το στάδιο προπαρασκευής του ανθρώπου για τη μέλλουσα τοιαύτη. Ο άνθρωπος “εν τω ιδρώτι του προσώπου του θα πρέπει να εξασφαλίζει τα προς το ζην και ταυτόχρονα «να καταστήσει το σαρκίον του ναόν του εν αυτώ οικούντος αγίου πνεύματος». Κατά συνέπεια το ενδιαφέρον της Εκκλησίας μας και ιδίως των «εν τοις ναοίς, θεία χάριτι, ιερουργούντων» πρέπει να είναι έναυλο για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, και εργωδώς πρέπει ο κάθε ιερωμένος, και κυρίως ο κήρυκας του Θείου Λόγου , να συμβάλλει πολυτρόπως και ποικιλοτρόπως στην άρση των αιτίων που εξουθενώνουν τον άνθρωπο , τον περιθωριοποιούν, τον απομυζούν οικονομικά, τον καταδικάζουν στην ανεργία και τελικά καθιστούν το σαρκίον σκέλεθρο, που κάθε άλλο παρά «ως ναός του εν αυτώ οικούντος Αγίου Πνεύματος» είναι δυνατόν να λογισθεί. Επομένως ο λόγος του ιεροκήρυκα, εκτός από νουθετικός, και όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν και οι καιροί το απαιτούν , πρέπει να είναι καταγγελτικός και καυστικός ακόμα και απέναντι στην κοσμική εξουσία , οσάκις αυτή εκλαμβάνει τον άνθρωπο ως αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης και τον εξαθλιώνει οικονομικά.
‘Όταν το πλήρωμα της εκκλησίας πένεται και η κοσμική εξουσία είναι ανάλγητη εν τοις πράγμασι, τότε ο Ευαγγελικός Λόγος πρέπει να γίνει αμφίστομος ρομφαία και η εκκλησία γίνεται «κλώσσα» , που υπό τις θερμουργές φτερούγες της το Γένος μας, αλλά και κάθε αλλόπιστος που ενδημεί στην πατρώα γη μας, θα βρει καταφύγιο και απαντοχή. Δεν πρέπει, άλλωστε, να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι στο πνευματικό οπλοστάσιο της Εκκλησίας μας, ενυπάρχει το ανυπέρβλητο όπλο του πνευματικού ξεσηκωμού, που λαμβάνει σάρκα και οστά μέσω των λαοσυνάξεων. Εκείνοι που διασαλπίζουν ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι αφοσιωμένη αποκλειστικά και μόνο στην πνευματική της αποστολή αμαρτάνουν, γιατί η Εκκλησία μας έχει και κοινωνική αποστολή , επιτελεί και κοινωνικό έργο και “ευθαρσώς και στεντορεία τη φωνή” πρέπει να κατακεραυνώνει οιονδήποτε που δεν σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια. Βέβαια η κοσμική εξουσία γνωρίζει τη δύναμη της Εκκλησίας και προσπαθεί με διάφορους τρόπους και μέσα να ποδηγετήσει την ηγεσία της, γιατί ξέρει πώς:
«΄Οταν το ράσο γίνεται σημαία τότε η νίκη είναι βεβαία».Και κάτι ακόμη Η ανάσταση του γένους μας, που σήμερα χειμάζεται, θα γίνει από τα κάστρα της Ορθόδοξης πίστης μας , από τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια, γιατί αυτά αποτελούν τα έσχατα καταφύγια των απελπισμένων, μέσα απ’ τα οποία θα ξεπηδήσουν οι φωτεινές εκείνες μορφές, που ως σώφρονες και συνετοί οιακοστρόφοι που θα ποδηγετήσουν το λαό μας . Για επίρρωση του λόγου μου , από τις πολλές προσωπικότητες , αναφέρω δύο, που ποδηγέτησαν τον Ελληνισμό σε χαλεπούς καιρούς και ξεπήδησαν από τα κάστρα της Ορθοδοξίας μας. Τον Κοσμά τον Αιτωλό, αλλά και το Άνθιμο Γαζή. Δεν γνωρίζω ποιας θα ήταν η κατάστασή μας σήμερα , αν ζούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Δικαιούμαι , όμως, να υποθέσω ότι δεν θα παρέμεινε απαθής στις καταστάσεις που βιώνει ο λαός μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να απορούμε όταν διαπιστώνουμε ή πληροφορούμαστε ότι μερικοί δεσποτάδες «δεν τα έχουν καλά» ή βρίσκονται σε προστριβές με μοναχούς και ηγουμένους. Οι δυστυχείς φοβούνται μήπως η κοινωνική δραστηριότητα των μοναχών και των ηγουμένων επισκιάσουν τη δική τους παρουσία στη μητροπολιτική τους περιφέρεια.-
«Άγγλοι, αμάλγαμα παλιανθρωπιάς και βαρβαρότητας»
Οι Άγγλοι, που προσποιούνται τους πολιτισμένους , είναι η χειρότερη πάστα ανθρώπων επί της γης.Είναι λαός αιμοβόρος στο έπακρο. Τα ένστικτά του είναι κτηνώδη και άκρως απάνθρωπα. Λαοί που βίωσαν υπό τον αγγλικό αποικιοκρατικό ζυγό είναι οι αψευδείς μάρτυρες του ισχυρισμού μου, γιατί υπέστησαν τα πάνδεινα κάθε φορά που τολμούσαν να διεκδικήσουν το αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, την ελευθερία τους.
Είναι άνθρωποι αιμοσταγείς οι Άγγλοι. Το πέρασμά τους από την Κύπρο , αλλά και από άλλες χώρες του
πλανήτη μας, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια των βαναυσουργιών που διέπραξαν σε βάρος αδύναμων και απροστάτευτων ανθρώπων.
Όταν μιλάει κανείς για τους Άγγλους δεν πρέπει να ξεχνά ότι πρόκειται για λαό απεχθή, με ανεπτυγμένα σε ύψιστο βαθμό τα ζωώδη ένστικτα τα οποία και εκδηλώνει σε κάθε ευκαιρία.
Για να φανταστείτε το μέγεθος της αγγλικής κτηνωδίας δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε τα Φυλακισμένα Μνήματα στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας. Εκεί είναι θαμμένα αμούστακα παιδιά, που απαγχόνισαν τα καθάρματα οι Άγγλοι, γιατί αποτόλμησαν να αμφισβητήσουν τη αγγλική δεσποτεία στο νησί τους.
Όπου συναντάτε ΄Αγγλο περιφρονήστε τον ή καλύτερα φτύστε τον. Άγγλος και καλός άνθρωπος είναι έννοιες ασύμβατες. Ιδιοποιούνται με μεγάλη ευκολία κάθε τι το αλλότριο. Πρόκειται περί διαπρεπών κλεφτών. Κι αν κάποιος εχει τη γνώμη ότι υπερβάλλω τον παρακαλώ να μου εξηγήσει με
ποιο δικαίωμα οι Άγγλοι κατακρατούν τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα; Γιατί , άραγε. κωφεύουν στις τόσες εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας για επιστροφή των μαρμάρων στο φυσικό χώρο; Δηλαδή τι προσδοκούν; Να έλθει εποχή για να τα παρουσιάσουν ως δικά τους δημιουργήματα; Αυτό δεν πρόκειται να γίνει πιστευτό από κανένα όσα χρόνια κι αν περάσουν αδικα ματαιοπονούν.-
Δημήτρης Στεργιούλης
Επίτιμος Διευθυντής
2ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου
«ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ»
Έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο από την Κύπρο, το παρακάτω σχόλιο για το θέμα και σκέφθηκα να το δημοσιεύσω (χωρίς το όνομα της κυρίας που μου το έστειλε):
Υπάρχουν όντως πολλές Ελισάβετ, για την αγία Ελισάβετ που τιμάται στο νησί μας την μητέρα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (βλ. παρεκκλήσιο Αγίου Αμβροσίου), όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πολλές Λίζες καλών οικογενειών, προέρχονται από αυτή την βίδα του νεοκυπριακού αρχοντοχωριατισμού, ο οποίος πολλά έπαθεν, αλλά δεν έμαθεν.
Οι καϋμένοι οι Εγγλέζοι ποτέ δεν εχώνεψαν ότι το μεγαλύτερο τμήμα του Κυπριακού Ελληνισμού, δεν εποθαυμάστηκεν από τα μεγαλεία τους και γυρεύουν καμιά δεκαριά φαντασμένες για να τονωθεί το ηθικό τους.
Μείνε με την ψυχή των αγωνιστών, η οποία ζει ακόμα στα παιδιά τους. Αν σιγεί είναι γιατί δεν είμαστε άξιοι της θυσίας των γονιών τους για την Ελλάδα και ότι αυτή η λέξη περιείχε μέσα της για κείνους.
ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗ Η 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΑΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
Ὁ λαὸς ἔχει μικρὴ μνήμη, ἀλλιῶς θὰ εἴμαστε πολὺ καλύτερα.